Pamiętam słowa mojej cioci, które powtarzała mi jak mantrę, gdy uczyłam się pływać: „Wody nie należy się bać, ale trzeba mieć przed nią respekt.” Przez ostatni tydzień czułam ogromny respekt… Wystarczył tydzień opadów, a spokojne dotychczas rzeki i strumienie zamieniły się w rwące i niebezpieczne masy wody, zmiatające wszystko, co spotkają na swojej drodze… Miejsce, w którym dzisiaj stoję, wczoraj było zalane… Huk przewalających się potężnych fal, spływających z gór przypomina huk wodospadu. Ten dźwięk nie pozwala myśleć o niczym innym, tylko o potędze natury. Człowiekowi się wydaje, że może nad nią zapanować, że natura będzie mu niewolniczo służyć. Ale gdy wpatruję się w te pieniące się odmęty i słyszę…

Przez okno mojej sypialni sączył się zbyt jasny blask jak na tę godzinę. Nawet w maju o tak wczesnej porze było szarawo. Wprawdzie było zimno, jak nigdy, ale żeby? Odsuwając z ciekawością zasłony zobaczyłam to, co tylko snuło się sennie przez moje myśli… Śnieg! Śnieg w maju! Tego już dawno nie było. Ostatni raz chyba 21 lat temu… Buzia sama zaczęła mi się uśmiechać, choć wiedziałam, że prawdopodobnie 99,9% mieszkańców psioczy pod nosem, wygraża niebu pięściami i pomstuje na ten biały puch. A mi ten śnieg sprawił wielką radość, bo uświadomił mi po raz kolejny, że nie mam (i żaden człowiek nie ma) kontroli ani władzy nad naturą. Że natura…

Zimny ten maj. Takiego zimna w maju nie pamiętam… I pada deszcz. Pierwszy intensywniejszy deszcz tej wiosny… Ziemia chłonie wodę jak gąbka, do ostatniej kropli. Susza na ziemi, susza w duszy… Nic nie kwitnie, zieleń jeszcze nie wybuchła swoim świeżym blaskiem. Dusza także czeka z utęsknieniem na mobilizujący do życia deszcz. I nareszcie spadły te diamenty z nieba. Choć jeszcze zimne, przypominające o chłodzie zimowego bezruchu, to jednak niosące nadzieję, że wszystko teraz ożyje. Że ożyję i ja. Ocknę się z zimowego snu. Więc witam ten upragniony deszcz przyjmując na siebie jak największą ilość diamencików życia, spaceruję, skaczę po kałużach, jeszcze nieśmiało tańczę w deszczu… I czuję, że już jest…

Dookoła ciągle słyszę: „Nie ma czasu do stracenia”, a moja dusza mówi mi: „Masz czas do stracenia”. Nie na nicnierobienie, ale na odżywianie serca, duszy, ducha… Świat pędzi zdyszany ku niewiadomej, choć w przypuszczeniach marnej, przyszłości… A ja czuję, że muszę się zatrzymać, bo uschnę. Moja dusza umrze z głodu, jeśli nie nakarmię jej pięknem, pokojem, ciszą, zachwytem… Więc wysiadam z tego ekspresowego pociągu, z którego życie widać przez szybę, migające przed oczami, bezbarwne, bezkształtne, bezzapachowe. Chcę karmić oczy, dotykać, czuć, słyszeć… BYĆ! Ja mam czas, a nie on mnie…