Dwa…

Druga niedziela.

Wciąż czekam.

Wypatruję Go.

Tęsknię za Nim.

Już się nie mogę Go doczekać.

Nie chcę Go przegapić.

Chciałabym Go rozpoznać w tłumie ludzi.

Więc czuwam,

rozglądam się,

wołam Go.

Nieporadnie,

trochę mijając się z dźwiękiem,

ale z głębi serca.

Tak bardzo chciałabym,

żeby już przyszedł.

I przytulił,

ukoił strach,

wyleczył rany serca,

powiedział:

„Kocham Cię…”

Bez żadnych „ale”,

bez udawania,

akceptując mnie całą.

Taki właśnie jest Jezus,

na którego czekam.

Przyjdź!

Marana tha!

Veni, veni, Emmanuel…