Dziecko…

Niepojęte…
że Bóg stał się
człowiekiem…
Chociaż może jeszcze to
jestem w stanie
ogarnąć rozumem,
ale że stał się
dzieckiem…
Mój mózg
przy tej prawdzie
wymięka…
Dlaczego akurat
dziecko?
Noworodek?
Byśmy się Go
nie wystraszyli…
Gdyby przyszedł w całej
Swej chwale,
ona by nas onieśmieliła,
zablokowała,
zmusiła
do kochania Go.
Dlatego dziecko,
bo ono nie zmusza,
ono prosi
o czułą troskę,
o miłość…
Dlaczego dziecko?
Bo Bóg
chciał nam pokazać
jak fantastycznie
jest być człowiekiem!
Że każdy etap naszego życia
jest ważny,
niepowtarzalny
i niezbędny
do wzrastania
w człowieczeństwie.
Ale, że niczym nieskrępowany
Bóg
stał się
uzależnionym od łaskawości ludzi
noworodkiem?
To jest pokora!
Dziecko przyjmie wszystko,
nawet złe traktowanie
będzie uznawało za
miłość.
Dziecko jest takie
kruche,
delikatne…
I Jezus jest taki…
Świętujemy Boże Narodzenie,
ale ilu z nas
wyobraża sobie Jezusa,
jako płaczącego,
niedającego spać rodzicom
niemowlaka,
którego trzeba przewijać?
Ilu z nas ma w głowie
przeświadczenie,
że roczny Jezus
raczkuje,
a potem zaczyna stawiać
pierwsze kroki,
że ściąga wszystko ze stołu,
ślini się i gaworzy
próbując mówić…
Że ucieka przed
Maryją i Józefem
i kąpielą,
bo akurat kotek od sąsiada
przyszedł pod ich dom
i trzeba go pogłaskać,
że Jezus miał kiedyś
takie malutkie rączki
i paluszki mniejsze niż
dwa centymetry…
Ilu z nas w Święta Narodzenia
myśli o tym, że
Jezusa wszystko ciekawiło
i za każdym razem pytał:
„Mamusiu, a cio to jest?”,
„Tatusiu, ja ciem na rąćki.”
Właśnie z tych powodów
uwielbiam patrzeć na dzieci,
ich szczere reakcje,
niewymuszone,
spontaniczne,
pokorne…
Za każdym razem
czuję ciary na plecach,
a w sercu głębokie wzruszenie,
bo mój Bóg,
mój Jezus,
z Miłości do mnie
też stał się kiedyś
dzieckiem,
ze wszystkimi jego cechami.
Wiem też
i czuję, że większość
przechodzi nad tym
do porządku dziennego…
Wolą myśleć o Jezusie
jako dorosłym
mężczyźnie.
Tak jest im łatwiej.
Dziecko jest dla nich niewygodne,
bo wyciąga na wierzch
czułość,
którą próbują schować głęboko,
utożsamiając je ze
słabością…
Bo przy dziecku
nie ma stagnacji,
jest ciągły ruch,
który wyrywa nas
z utartych schematów
myślenia,
czucia,
wiary.
Bo przy dziecku
trzeba się wysilać,
a tego nie lubimy…
Ale taki jest nasz Bóg!
Jego Moc jest niewyobrażalna,
ale ze względu na nas
schował ją
pod płaszcz
słabości.
Nie traktujemy dzieci poważnie,
uważamy je za głupie…
Niestety…
A „Bóg wybrał właśnie to,
co głupie w oczach świata,
aby zawstydzić mędrców,
wybrał to, co niemocne,
aby mocnych poniżyć;
i to, co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgardzone,
i to, co nie jest, wyróżnił Bóg,
by to co jest, unicestwić,
tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga.” (1 Kor 1,27-29)
I dlatego Jezus zawsze powtarzał:
„Jeśli się nie odmienicie
i nie staniecie jak dzieci,
nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.
Kto się więc uniży jak to dziecko,
ten jest największy w królestwie niebieskim.
I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje,
Mnie przyjmuje.” (Mt 18,3-5)
Dlatego właśnie
uwielbiam dzieci
i sama chcę
zachować w sobie
dziecko.

Jeden komentarz

  • Paweł

    Piękne słowa…
    Podpisuję się…
    To dzieci sprawiają, że świat się nie starzeje.
    To w oczach DZIECKA jest absolutna MIŁOŚĆ i PIĘKNO.

Pozostaw odpowiedź Paweł Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *