Przyjęła zaproszenie!

Nie musiałam długo czekać,

choć czas dłużył się w nieskończoność…

W dodatku choroba sprawia,

że wskazówki zegara

przesuwają się jak żółw…

Wyczekiwana,

wytęskniona

pojawiła się wreszcie

w dolinie szarości.

Oprószyła swoimi diamentami

ziemię pozbawioną ozdób.

Powietrze roziskrzyło się

milionami lodowych

brylantów,

a ponura warstwa ziemi

wystroiła się

jak na bal.

Jakże ja czekałam

na to światło,

na tę jasność,

na ten chłód…

Przyjęłaś moje niedawne zaproszenie

i zeszłaś w dolinę mroku.

Dziękuję

za nadzieję,

za uderzającą po oczach biel,

która rozjaśnia

posępne i duszne myśli serca.

Dzięki temu mogłam

chociaż raz w tym sezonie

pojeździć na nartach!

Raz!

Ale był to niezapomniany

jeden raz,

o którym będę rozmyślać

do następnego Twojego przyjścia.

Jak długo zostaniesz?

Czy przyszłaś tylko na chwilę?

By napić się ze mną

gorącej herbaty?

A może zostaniesz dłużej?

Wiem…

Nie mogę Cię zatrzymać…

I nie chcę…

Ale teraz pozwól mi

cieszyć się Tobą

aż do przesytu.

Chcę Cię chłonąć

każdą komórką

mojego ciała.

I właśnie dlatego,

że jesteś tak

nieprzewidywalna,

nie wiadomo kiedy przyjdziesz,

kiedy pomachasz ręką

na pożegnanie,

właśnie przez to

jesteś taka

PIĘKNA!