Pełnia…

Myślałam, że mi się wydaje…

Bo jakże to możliwe?

Ale widzę,

sprawdzam,

obserwuję

i czuję…

Czuję przypływ tlenu,

siłę z wnętrza,

energię z głębi

mojego serca,

ogień pulsującej krwi…

Uderza mnie

gwałtowność

mojej natury,

złączonej

z całą naturą

wokół mnie.

Nie jestem potulna,

albo jestem,

kiedy trzeba.

Drzemie we mnie

dzikość,

którą

nieświadomie skrywałam,

myśląc,

że to nie wypada…

Na szczęście, odkąd

wybrałam życie

w zgodzie z Bogiem,

z sama sobą,

z naturą

i bycie

jak najbliżej niej,

Ona się przebudziła.

Na początku delikatnie

pomrukując,

by w odpowiednim momencie

warknąć,

a nawet zawyć

z głębi mnie.

I poprzez obserwację,

uświadomiłam sobie,

że moje ciało,

moja psychika,

moja dusza,

cała ja,

reaguję na pełnię Księżyca.

W grudniu,

przy pełni,

pojawiły się pierwsze

oznaki- pomruki.

Wilcza pełnia

eksplodowała

dzikością Wilczycy.

Śnieżny Księżyc

potwierdził

moje obserwacje.

Jestem częścią natury

i niesamowite

jest to okryć!

Moje ciało reaguje

na ruchy planet,

kołysze się

w rytm przyrody,

dusza tańczy

w tempie natury,

zmysły szaleją

do dźwięków dzikości…

I zawsze tak było…

Ale im bardziej

ludzie zbliżają się

do cywilizacji,

a odcinają się

od wspólnych korzeni

złączonych głęboko pod ziemią,

gdy Bóg mówił:

„Niech się stanie…”,

tracą zdolność czucia

Wszechświata…

Dziękuję Ci, Ojcze,

że mnie obudziłeś,

że odzyskałam czucie…

Bo teraz czuję całą sobą…

Czuję pełnię,

bo Pełnia

wypełniła

głębię

mojego

jestestwa…