Wielka Noc!, która staje się Dniem…

Można nie wierzyć

w Zmartwychwstanie…

Można…

ale moim zdaniem

jedynie z upartości,

krnąbrności serca,

zaślepienia oczu

duszy,

dla ideologii…

Dlaczego?

Bo cały świat

krzyczy

o Zmartwychwstaniu.

Cała natura

woła

o Powstaniu z Martwych.

Świat przyrody,

stworzony

na długo przed

każdą

religią,

przeczuwał

Zmartwychwstanie.

Natura została

wyznaczona

do bycia

heroldem

Życia…

Bo jak inaczej

wytłumaczyć,

że ziarno

nie wyda plonu,

jeśli wpierw

nie obumrze?

A śmierć,

to jedynie początek

Życia.

Śmierć nie ma

ostatniego

słowa,

bo Słowo

należy do

Boga

i Bogiem

jest

Słowo.

Tak jak

moja roślinka,

z którą się już

pożegnałam…

Spisałam ją

na straty…

Uschła,

straciła liście,

nic z niej

nie było…

Sama nie wiem

dlaczego ją

zostawiłam,

ale chyba

szkoda mi jej było…

I tak sobie

dogorywała

w milczeniu…

Aż nagle,

pewnego

wiosennego dni,

jednego z pierwszych,

blisko Paschy,

zobaczyłam coś,

co wprawiło mnie

w zdumienie

nad siłą

Życia…

W tym dniu

miałam zamiar

roślinkę

wyrzucić,

ale gdy się

nad nią pochyliłam

świeża maleńka

zieleń

uderzyła mnie

po oczach!

Ona żyła!

Odżyła,

siła życia

tętniła w jej

komórkach

i przebijała się

z uporem

przez zeschniętą

martwą skorupę!

„Nie umrę, lecz będę żył

i głosił dzieła Pańskie. […]

Kamień odrzucony

przez budujących

stał się

kamieniem węgielnym.” (Ps 118,17.22)

Natura od dawna

wiedziała

o Cudzie

Zmartwychwstania…

Tylko czy człowiek

chce się

od niej

uczyć?

Obserwować ją?

Zgłębiać?

Ja takie

Życie

wybrałam,

więc biegnę,

by na

polach,

łąkach,

w lasach,

nad rzeką,

szukać

oznak

Życia,

które nie zna

zachodu…

 

ŚWIECIE!!!

CZY TY POJMUJESZ,

ŻE JEZUS

ZMARTWYCHWSTAŁ?!

 

ON ŻYJE!!!

 

HALLELU- JAH!!!