A rok był przedziwny tej jesieni…

„Przyszła do mnie

nie wiem skąd…

Zawróciła w głowie

tak dokładnie…”

Przyszła z

rozwianymi halnym

rdzawo – kasztanowymi włosami,

pachnącymi

smażonymi na powidła

śliwkami;

włosami

mokrymi od mgły,

srebrzącymi się

diamentami

pajęczej biżuterii…

 

Przyszła o czasie,

choć jeszcze niedawno

wszystko budziło się

do życia…

 

Przyszła

z rękami wypełnionymi

dyniami,

cukiniami,

pietruszką…

Kieszenie

złocisto – żółtej sukienki

wypchane miała

śliwkami,

jabłkami,

gruszkami

zerwanymi w sadzie

za miedzą.

 

Pamiętam, gdy

wiosną

codziennie sprawdzałam

czy coś wyrosło

na grządkach…

 

A ona przyszła

z naręczami płodów ziemi,

ze zbiorami tak nieoczekiwanymi,

że aż serce rośnie

w wdzięczności

za naturę,

która troszczy się

o nas

na zapas,

na zimę…

 

Przyszła i ogłosiła

wielkie robienie

przetworów,

smażenie, gotowanie,

mrożenie, kiszenie…

Nic nie może

się zmarnować…

Żaden dar…

Ubrała fartuch,

zakasała rękawy

i zaczęła swoje

nauki.

Przekazała mi

wiedzę

o naturze,

ziołach,

cierpliwości,

zmienności,

miksturach

na przeziębienie,

akceptacji

rytmów Wszechświata…

 

A kiedy ta

ciężka praca

(a trzeba przyznać,

że nigdy jeszcze

nie byłam

we wrześniu,

w październiku,

tak zmęczona)

się skończyła,

zaprosiła mnie

na spacer,

by pokazać mi

jak się urządziła

na świecie.

Urządziła się

przepięknie,

nikt nie ma

takiego dizajnu

w domu

jak ona.

Choć dzięki jej

zaproszeniu,

mogę cieszyć oczy

nieprzemijającą sztuką

dekorowania wnętrz

światowych.

 

A potem

dołączyli do niej

Pan Demia

i Kwarant Anna,

więc spacery

stały się

codziennym

lekarstwem

na niebezpieczeństwo

szaleństwa.

 

Przychodzi do mnie

codziennie,

pijemy gorącą

malinową herbatę,

obserwujemy

coraz krótszy

dzień,

snujące się

w zimniejszych promieniach słońca

pajęczyny…

 

A potem

odprowadzam ją

do domu

i oglądamy u niej

seanse

formacji chmur,

którymi bawi się

Wiatr –

nasz przyjaciel.

Próbuję uchwycić

nieuchwytne

ruchy mgieł

i zachody słońca,

z których żaden

jeszcze się nie powtórzył

w swoim pięknie

i unikalności…

 

I choć jej przyjście

było intensywne,

absorbujące

wszystkie moje

siły,

to teraz

nadszedł czas na

uważność,

modne dzisiaj

„slow life”,

a po mojemu

kontemplacja życia

z każdym łykiem

herbaty,

z każdym

promieniem słońca…

Nadszedł czas

przygotowania,

wyciszenia

do zimowego

snu…