Korzenie…

Dziwny ten rok

i wszystko w nim

dziwne…

Nawet

Wszystkich Świętych i

Dzień Zaduszny.

Ale dziwne

nie oznacza

gorsze.

Po prostu

inne…

A może właśnie

lepsze?

W tym roku

nie było

okrytego złą sławą

„grobbingu”,

trochę mniej zniczy

zapalono…

A mnie

wciągnęło

do korzeni…

Do korzeni mojej rodziny,

moich własnych,

korzeni mojej przeszłości.

Odczułam nieodpartą chęć

dokopania się

do historii

moich przodków.

Jak żyli?

Skąd przybyli?

Co przeżyli?

Jak to się stało,

że się poznali,

pobrali?

Jako dziecko

przegapiłam

w dziecinnym zabieganiu

tyle opowieści,

żywego przekazu…

Teraz pozostały mi

tylko

bezdusznie zapisane

księgi, dokumenty,

statystyki, dane…

Bo nie żyją już ci,

którzy swoim sercem

ożywiliby historię…

Stojąc nad grobem,

co roku przypominam sobie,

że moje korzenie

są w ziemi.

W niej leżą ci,

którym zawdzięczam

swe istnienie.

I pomyśleć, że

wystarczyłoby, iż

ktoś by się z kimś

nie spotkał,

czyjeś losy nie splotłyby się

w meandrach

dziejów świata,

a ja nigdy bym się

nie narodziła,

albo nie byłabym tym,

kim jestem,

nie byłabym taka,

jaka jestem…

Korzenie ciągną mnie

ku ziemi,

ale te dwa pierwsze

dni listopada pokazują mi,

że moje korzenie są

w Górze,

w Niebie…

Bo oni,

moi przodkowie,

są już

Tam!

…”W Tobie są wszystkie

me źródła…” (Psalm 87).

Wołają do mnie:

„Pamiętaj Kim jesteś…”

Dlatego zwracam się

do korzeni,

do korzeni

drzewa genealogicznego

mojego życia i

mojej rodziny,

do moich

korzeni i źródeł,

i obiecuję

odtworzyć to drzewo

jak najdalej

w przeszłość,

by poznać

jakie wichry smagały

Waszym życiem,

by uczynić drzewo

silnym i zdrowym,

jakie burzliwe dzieje

przyszło Wam

przeżyć,

jaki niszczący czas

nie zdołał Was złamać…

To wszystko

ukształtowało również

mnie,

dlatego będę się

wgryzać w żyzną glebę

historii, przeszłości i dziejów,

jak korzenie,

które rozsadzają

nawet skałę

i zawsze znajdą

drogę,

pomimo przeszkód,

do Źródła

Wody Żywej…