Dziś miała być Łysica… Jednak ciało, psychika i duch wolały się wyspać. Zwykle bywało tak, że gdy jakieś plany ze zmęczenia mi nie wychodziły, zaczynałam się łajać za to… Obwiniać, besztać, krytykować… A dzisiaj, o dziwo, po wielu miesiącach pracy nad sobą, obudziłam się o 8:30, odprawiłam poranne rytuały w rytmie slow, by o 11:00 wyruszyć w Beskid Wyspowy (którego Koronę obrałam sobie za nowy cel zimowy, by podtrzymać formę w przerwie od zdobywania KGP) – i to wszystko bez ani jednej złej myśli o sobie, bez łajania się w duchu, że za późno się obudziłam, że za późno wyjechałam z domu, że wszystko nie tak, jak powinno być, że…

Trzy Korony i Sokolica, to miała być wyprawa jedna z wielu w moim życiu, a zaskoczyła mnie totalnie! To miała być standardowa, trochę z przymusu, wędrówka na szczyty, które znam na wylot. A okazało się, że – parafrazując Gandalfa – „możesz i sto lat chodzić po górach, a one i po stu latach potrafią Cię zaskoczyć” I choć momentami wydawało mi się, że nie wejdę, nie zrobię ani kroku dalej, to widząc mgłę i marząc o ujrzeniu na żywo słynnych „mgieł pienińskich” (czyli inwersji termicznej), w końcu zdobyłam Trzy Korony, a na nich… zamarłam z zachwytu! Bo to, co ujrzałam przerosło moje marzenia i sny… Piękno, które wywołuje łzy wzruszenia,…

Pobudka o 3:00 nad ranem, by móc wdrapać się w jednym dniu na dwa oddzielone od siebie Jeziorem Żywieckim szczyty. Do końca jazdy samochodowej zastanawiałam się, od której góry zacząć. Wybrałam na pierwszą Skrzyczne (jak się później okazało – w życiu nie ma zbiegów okoliczności). Podejście pierońsko strome, ale widoki energetyzująco piękne. Te morza mgieł otulające wyspy górskie… Ostatnio bardzo fizycznie przeżywam wzruszenie z zachwytu. W drodze na Skrzyczne wylałam wiele łez i nie wszystkie były z powodu wykończenia organizmu O 10:00 stanęłam na najwyższym szczycie Beskidu Śląskiego. Wchodząc do schroniska od razu zobaczyłam człowieka, którego twarz wydawała mi się dziwnie znajoma. Szybko przewertowałam w głowie, skąd ja go znam…

Wyprawa na Lubomir rozpoczęła się ogromnym zmęczeniem po niepodległościowym Turbaczu. Jak jeszcze zobaczyłam szarą mgielną zasłonę na niebie, pomimo zapowiadanej niczym niezmąconej słonecznej pogody, to przez moment doświadczyłam zawahania i tysiąca myśli wyrażających: „Po co Ci to? Chcę Ci się iść, jeszcze w taką pogodę?” „Tak” – odpowiedziałam zdziwionym tym faktem myślom. „Bo obiecałam sobie spełniać swoje marzenia i nie poddawać się strachowi.” Ruszyłam, a mgły, które uwielbiam obserwować, rekompensowały mi wszelkie niedogodności. Pierwszy raz byłam w Beskidzie Makowskim. Szło się przyjemnie, choć stale pod górę. I nagle, tuż przed szczytem, mgły się rozstąpiły i wyszło słońce, tworząc takie promienne cuda, że po raz kolejny z zachwytu zapłakałam… To był…

Turbacz prześladował mnie od dłuższego czasu. Nie mogłam się zebrać w sobie, by po raz -enty na niego wyjść. A może niemiłe wspomnienia z jednej z wypraw powstrzymywały mnie przed wędrówką na najwyższy szczyt Gorców, przed wędrówką w głąb siebie… Co by to nie było, od dwóch miesięcy było skuteczne. Aż wreszcie nadszedł znamienny i ogromnie symboliczny dzień – 11 listopada 2021 – o którym pomyślałam: „To będzie ten dzień! Zbiorę się w sobie, podejmę walkę ze swoim lękiem i ogłoszę na szczycie Turbacza swoją niepodległość!” I chyba Bóg postanowił wesprzeć mnie w moich zapędach niepodległościowych (przecież On jest czystą Wolnością) i wzmocnił we mnie ducha niezwyciężonego cudownym słońcem, mgłami,…

Przegrany dwa lata temu zakład w pracy zaowocował „Dniem Dresa”. To były złagodzone skutki przegranej, miało być o wiele gorzej (zwłaszcza dla moich długich włosów). I cóż było robić? Danego słowa należy dotrzymać, więc wskoczyłam pierwszy raz od siedmiu lat publicznie w spodnie dresowe i bluzę z kapturem – jeszcze z czasów studenckich treningów BJJ i MMA. I niby nic wielkiego, co to jest ubrać dres? Też tak myślałam, aż do wczoraj, kiedy okazało się, że założenie dresu jest dla mnie wyjściem daleko poza moją strefę komfortu, że jest wystawieniem się na śmieszność w oczach „poważanych i poważnych” kolegów z pracy, podopiecznych, ludzi, którzy uważają, że mojej profesji „nie wypada”…