Niby tylko dres…
Przegrany
dwa lata temu
zakład w pracy
zaowocował „Dniem Dresa”.
To były
złagodzone skutki
przegranej,
miało być
o wiele gorzej
(zwłaszcza dla moich długich włosów).
I cóż było robić?
Danego słowa
należy dotrzymać,
więc wskoczyłam
pierwszy raz od siedmiu lat
publicznie
w spodnie dresowe
i bluzę z kapturem
– jeszcze z czasów
studenckich treningów
BJJ i MMA.
I niby nic wielkiego,
co to jest ubrać
dres?
Też tak myślałam,
aż do wczoraj,
kiedy okazało się,
że założenie dresu
jest dla mnie
wyjściem daleko poza
moją
strefę komfortu,
że jest wystawieniem się
na śmieszność
w oczach
„poważanych i poważnych”
kolegów z pracy,
podopiecznych,
ludzi, którzy uważają,
że mojej profesji
„nie wypada”
tak się ubrać.
Zwyczajny dres,
a stał się dobrą lekcją
o moich relacjach
koleżeńskich,
ale i
o mnie
samej.
Czego się dowiedziałam
o sobie?
Że siedem lat
ubierania się wyłącznie
w sukienki/spódnice
(które bardzo lubię,
choć nie zawsze tak było)
zrobiło swoje,
zbudowało moją
strefę komfortu.
Że jednak wygodniej
mi
w sukienkach i spódnicach.
Że czułam się
w tym nietypowym
dla mnie
outficie
na tyle
niepewnie,
że szukałam
potwierdzenia
swojej wartości
w oczach innych
(o czym często pisze @jaorbita),
a zapomniałam
przejrzeć się we własnych
oczach.
Że
podobam się sobie
w dresie
i nawet jeśli
nie usłyszałam
słów akceptacji
od ważnych dla mnie osób,
to nie znaczy,
że źle wyglądałam.
Że najważniejsze
jest jak
ja
na siebie
patrzę
i co o sobie
myślę.
Że
nie muszę
słyszeć z zewnątrz
potwierdzeń,
wystarczy,
że słyszę w środku
cichy, kochający, czuły
głos:
„W dresie wyglądasz super!”
Że
pewność i akceptacja siebie
nie oznacza
pychy.
Że dla
radości i zaskoczenia
moich podopiecznych
warto
od czasu do czasu
wyjść
ze swojej strefy komfortu,
zejść
z piedestału powagi
,
by poczuciem humoru
i dystansem do siebie
zbudować
relacje,
które będą pamiętać
przez wiele lat.
Że tego typu
„odwaga”
nie wszystkim
się spodoba
i będą drwić.
Trudno.
To ich problem,
nie mój.
Niby tylko dres,
a ile mądrości
życiowej 
