Wspomnieniowa Babia Góra

Na cztery

wspomnienia

przewiały mnie

w daleki

Beskid Żywiecki,

gdzie mieszka

Królowa Beskidów –

Babia Góra.

Więcej jak

dwa miesiące temu

zebrałam się

w swoich ciemnościach

i ruszyłam,

by doznawać

nieustannej radości

i zachwytu.

Tej pierwszej

nie spodziewałam się

aż w takich

ilościach.

Jednak Babia Góra

jest jej pełna.

Wiatr przywiewa ją

od samiuśkich Tater ,

wciska ją

w dolinę Orawy,

by uderzyć

całą mocą

w najwyższy szczyt

Beskidów.

Tak było

i tym razem:

wiatr naginał

drzewa,

gałęzie,

kosodrzewinę,

przewracał

statywy,

plecaki,

ludzi…

Wydawało się,

że nawet

tysiącletnie kamienie,

głazy

mu się nie oprą

i pofruną,

by gdzie indziej

budować góry.

Szkoda, że nikt

nie uwiecznił

tego starcia:

58 kg żywej wagi

vs.

80 km/h.

Dość powiedzieć,

że była to

epicka walka!

Wiatr rzucał mną

jak chciał ,

lądowanie na skałach

opanowałam do

perfekcji,

a nawet

zaprzeczyłam

prawom fizyki,

chodząc pod kątem

60 stopni.

Takie cuda

tylko na

Babiej Górze.

Każdy krok

przypominał mi

o moim

zapominalstwie,

tworząc w głowie

fatamorgany

cieplutkich rękawiczek…

Może to dziwne,

ale każdy krok,

każdy brak tchu,

każdy upadek

wywoływał

uśmiech

na mojej twarzy.